Als je door financiële sites hebt geskimd of door subreddits of forums over beleggen bent gegaan, ben je ongetwijfeld de vermelding van de “Great Reset” tegengekomen. Er zijn eigenlijk meerdere verschillende toepassingen voor deze term, maar de meest voorkomende is de laatste tijd een samenzweringstheorie over financiële wereldleiders die de COVID-19-pandemie gebruiken om de controle over de wereldeconomie terug te vorderen. Er was ook een World Economic Forum 2020 dat de naam Great Reset droeg, wat meer een wereldwijde discussie was over hoe de wereldeconomie zou herstellen van het nieuwe coronavirus.
Onze eigen Willem Middelkoop, voormalig beurscommentator bij RTL-Z, voormalig goudhandelaar en momenteel fondsbeheerder van het zeer succesvolle door hem opgerichte Commodity Discovery Fund, heeft het ook al jaren over de komende “Great Reset”. Hij heeft er zelf een boek over geschreven genaamd: "The Big reset".
Maar er is een andere manier waarop de Grote Reset ons financiële vocabulaire is binnengedrongen en die draait om de digitalisering van valuta's en een onvermijdelijke strijd tussen regeringen en burgers om het bezit van fiatgeld. Is dit een legitieme dreiging? Econoom en financieel commentator James Rickards gelooft dat, zoals hij welsprekend schreef in een recent artikel, dat de mogelijke verschuiving in het economisch beleid schetste. Rickards kiest eigenlijk voor de momenteel impopulaire kant van het opslaan van vermogen in niet-valuta's zoals fysiek goud en zilver, iets wat de overheid niet kan devalueren. En voordat je het vraagt, ja, dit omvat het vermijden van digitale activa zoals Bitcoin of andere cryptocurrencies, omdat deze kunnen worden onderworpen aan marktmanipulaties.
Het huidige monetaire systeem is kapot
Misschien is kapot niet de beste beschrijving, maar Rickards beweert dat er dringend een of andere oplossing nodig is. Wanneer een wereldwijd financieel systeem is gebaseerd op meerdere of zelfs een enkele dominante valuta, geeft het die valuta zoveel macht, dat de emittent in wezen moet opereren met een handelstekort, zodat andere landen het zich kunnen veroorloven om bij hen goederen te kopen. Dit wordt door economen beschreven als het dilemma van Triffin, en om dit te bestrijden heeft het Internationaal Monetair Fonds een mechanisme gecreëerd om in wezen een tekort aan een specifieke, geprefereerde vreemde valuta aan te vullen. Dit instrument wordt een Special Drawing Right of SDR genoemd.
Special Drawing Rights zijn een weinig bekend financieel instrument dat door het Internationaal Monetair Fonds wordt gebruikt in tijden van zwakte van de Amerikaanse dollar, die algemeen wordt beschouwd als de wereldwijde benchmarkvaluta. In tijden van economische spanning, zoals in 2009 tijdens de meest recente financiële crisis, begon het IMF voor het eerst sinds 1981 SDR's uit te geven. Rickards gelooft dat de heropkomst van de SDR in 2009 de wielen in beweging heeft gezet voor een eventuele vervanging van de dollar en uiteindelijk een methode waarmee regeringen negatieve rentetarieven kunnen invoeren en het vermogen van hun burgers kunnen beheersen.
In 2011 zette het IMF z’n plan in werking toen het zijn standpunt over SDR's versterkte en een volledig operationele SDR-markt voor liquide obligaties creëerde. Rickards vergelijkt de SDR-markt voor liquide obligaties met de Amerikaanse staatsobligaties, die tot de meest liquide effecten op de wereldwijde financiële markt behoren. Ze stellen in wezen de Amerikaanse dollar vast als de reservevaluta waarvan de wereldhandel afhankelijk is.
China komt in beeld
Als er één economie in de wereld een bedreiging kan vormen voor de Verenigde Staten, dan is het wel die van China, de wereldwijde productieleider en de op een na grootste economie gemeten naar het BBP. In 2016 bleef het IMF de Amerikaanse dollar bedreigen door de grootste bank van China, de Industrial and Commercial Bank of China, toe te staan de leidende underwriter te worden voor de uitgifte van SDR-obligaties aan particuliere investeerders. Een maand later voegde het IMF de Chinese yuan toe aan de groep valuta's die de Amerikaanse dollar, de Japanse yen en het Britse pond omvat, waartegen de SDR's relatief worden gewaardeerd.
Volgens Rickards was dit de eerste van vele stappen die door China en andere landen zijn genomen om wereldwijde valuta te centraliseren, om van de SDR een legitieme waardeopslag te maken die kan worden gebruikt bij transacties, en om controle te krijgen over het vermogen van de burger. Het klinkt misschien als een complottheorie, maar Rickards is een hoog aangeschreven financieel commentator en zijn opvattingen en meningen worden zeer gewaardeerd.
De digitalisering van geld
Rickards wijst op de centralisatie van het Europese continent om te vertrouwen op één munteenheid: de euro, toen de Europese Unie werd gevormd. Nu zijn de euro en de Chinese yuan bezig met de overgang naar een CBDC (Central Bank Digital Currency). Dat klopt, deze valuta's zullen binnenkort worden gevolgd op de Blockchain, wat mensen natuurlijk op weg helpt om digitale betaalmethoden te gebruiken, zoals kaarten, smartphone-apps en cryptocurrencies. Waarom is dit zo belangrijk? Het stelt regeringen in staat om in wezen controle te hebben over de hoeveelheid contant geld in hun economieën, en Rickards gelooft dat ze het uiteindelijk van je kunnen terugnemen.
Negatieve rentetarieven klinken paradoxale, hoewel we er in onze huidige financiële omgeving bijna zijn. Als er een negatieve rente op uw geld staat, betaalt u in wezen de overheid een boete om contant geld vast te houden. In de eigen woorden van Rickards: “In plain English, that means they will create digital money, force you to spend it, and if you don’t spend it, they will take it away as a “negative rate.” Dat klinkt als iets dat rechtstreeks uit een dystopische toekomst komt, maar met de manier waarop dingen trending zijn, is het misschien niet ver weg.
Maar hoe zit het met cryptocurrencies of Bitcoin? Die zijn gedecentraliseerd en zijn ontworpen om niet te worden gecontroleerd door een centraal banksysteem. Zeker, maar het punt Rickards probeerd te maken is de eliminatie van de dollar en fiat-valuta, zodat we kunnen worden belast op het aanhouden van contanten. Hij erkent dat deze digitale valuta de toekomst zullen zijn, maar door ons over die weg te leiden, of zoals hij het zegt, "zodra het vee (dat zijn wij) in het digitale slachthuis is gedreven", hebben we geen controle meer over ons geld. Natuurlijk moet de Bitcoin-infrastructuur universeler en robuuster zijn om als een echte valuta te kunnen fungeren. Het fungeert momenteel meer als een opslag van waarde en een instrument voor vermogen, dan als een daadwerkelijke verhandelbare valuta.
Misschien raadt Rickards daarom aan om ons vermogen in fysiek goud en zilver te stoppen. In een tijd waarin digitale activa populairder zijn dan ooit, lijkt het archaïsch om ons voor te stellen om fysiek edelmetaal aan onze portefeuilles toe te voegen. Maar als Rickards in één ding gelijk heeft, is het dat de digitalisering van ons geld er onvermijdelijk toe zal leiden dat we minder controle hebben over onze eigen rijkdom, en daarom gelooft hij dat we aan de rand van de echte Grote Reset staan.
